Δευτέρα 25 Αυγούστου 2014

Το ταξίδι του Ultra Trail du Mont Blanc

Το 2009 ξεκίνησε ένα ταξίδι εξερεύνησης των ορίων μου με την συμμετοχή στον πρώτο μου ορεινό αγώνα 100 μιλίων. Ήταν το UTMB του 2009 που είχα την τύχη να το συν-τρέξω με τον φίλο μου Δημήτρη Μπεζά κάτω από καλές καιρικές συνθήκες για τέτοιου είδους αγώνα. Στόχος ήταν ένας: Να ζήσουμε την διαδρομή και την μεγαλοπρέπεια των συγκεκριμένων βουνών και να φτάσουμε στον τερματισμό.

Τα καταφέραμε τότε! Καταφέραμε και αποκομίσαμε ότι θέλαμε να πάρουμε από αυτή την εμπειρία. Πήραμε και κάτι που δεν το περιμέναμε: Το κίνητρο να δοκιμάσουμε ξανά και ξανά σε νέα μέρη τις δυνάμεις μας και την όρεξή μας. Αυτές οι εμπειρίες είναι που μας διαμορφώνουν (πάντα υπάρχει κάτι να διαμορφωθεί...) σαν χαρακτήρες.

Φέτος η χρονιά ξεκίνησε με μία "ζαριά". Η πρώτη αφορούσε το κατά πόσο θα μας "βοηθήσει" η τύχη στην κλήρωση για το UTMB (μαζί με τον φίλο και συν-δρομέα Νίκο Πετρόπουλο) και η δεύτερη ζαριά αφορούσε το κατά πόσο θα έχω ξεπεράσει το "κληροδότημα" από το σοβαρό ατύχημά μου στην Ροδόπη. Οι γιατροί είχαν πει για 12μήνο αποθεραπείας για την χτυπημένη μέση μου. Και εγώ έκανα σχέδια για αγώνα ζόρικο στο 9μηνο. Η πρώτη ζαριά μας "έκατσε"! Όλη η καλή παρέα θα βρεθεί την Τετάρτη 27 Αυγούστου στο αεροπλάνο για την Γενεύη. Και έχω μάθει ότι οι παρέες κάνουν τις εμπειρίες πολύ καλύτερες από το να τις ζεις σαν μονάδα.



Μένει να δούμε την δεύτερη ζαριά αν θα αποδειχτεί "καλή". 2840χλμ έχω τρέξει μέσα σε αυτούς τους 8 μήνες και καθ' οδών για τα βουνά του UTMB. 57.000μ αθροιστικής ανηφόρας από τον Μάιο μέχρι αυτή τη στιγμή έχω ανεβοκατέβει. Εγκατέλειψα και δύο προσπάθειες λόγω ενοχλήσεων στη μέση μου (Ψάθα-Αέθλειος) γιατί έκρινα ότι το να διαλυθώ δεν εξυπηρετεί κάτι στην προσπάθειά μου να είμαι καλά στην γραμμή εκκίνησης του Chamonix. 287 ώρες τρέξιμο (δεν υπολογίζω τις ώρες πάνω στην  σέλα του ποδηλάτου μου) μέσα σε αυτό το 8μηνο. Αριθμοί που δεν θα είχαν ιδιαίτερη αξία αν δεν είχα διασκεδάσει κάθε μέτρο και κάθε λεπτό. Πάντως δεν πιστεύω στην τύχη, αλλά στην προετοιμασία!

Όλα καλά λοιπόν. Με παρέα και υγιής στην γραμμή του Chamonix, στην σκιά του γίγαντα με τους παγετώνες του. Ελπίζω ο καιρός να μην είναι τέτοιος που θα αλλάξει τα σχέδια των διοργανωτών. Τα υπόλοιπα δεν με νοιάζουν, καθώς το βουνό έχει την χάρη του ακόμα και "τσαντισμένο".

Θα ήθελα να μην περάσω δεύτερο βράδυ στην πορεία μου για το Chamonix. Θα το προσπαθήσω αλλά οι καλύτερες οπτασίες έρχονται μετά τις 30 ώρες! Απλά τις είδα μια φορά και νομίζω ότι φτάνει!

Θα τρέξω με τον εξοπλισμό της UltrAspire που μας εμπιστεύθηκε σαν χορηγός. Αξιόπιστο και ελαφρύ σακίδιο πλάτης UltrAspire Revolution και στην μέση την MBS ζώνη Electron+Quark. Θα έχω και μπατόν (είπαμε για την μέση...) τα πανάλαφρα Black Diamond Z-Poles και ένα δεύτερο μπουκάλι Simple Hydration. Η τροφοδόσια ως επί το πλείστων με υδατάνθρακες σε υγρή μορφή και στερεά τροφή στους σταθμούς.

Πλάνο και στόχος επιδόσεων δεν υπάρχει, πέραν του ότι θα ήθελα να αποφύγω το δεύτερο βράδυ στο βουνό.

Ένα μεγάλο ευχαριστώ πάει στην Ελπίδα μου που με άντεξε τόσο στα δύσκολα μετά το ατύχημα όσο και στα "μανιώδη" μου όταν έτρεχα ώρες ατελείωτες. Με βοηθάει να πάω πιο μακρυά.

Τα λέμε ξανά μετά την επιστροφή. Πιστεύω ότι το ταξίδι που ξεκίνησε το 2009, θα ολοκληρωθεί αυτές τις μέρες και θα αφήσω πίσω μου τα σχετικά με το UTMB για αρκετά χρόνια. Έχει γίνει αρκετά πολυπληθές πλέον.

Υ.Γ.: Πάντα θα θέλουμε να έχουμε κάνει κάτι περισσότερο. Λίγο περισσότερη ταχύτητα, λίγα κιλά πιο κάτω να έδειχνε η ζυγαριά. Οτιδήποτε. Αλλά η ουσία παραμένει. Έκανα αυτό που ήθελα να κάνω και όχι μόνο αυτό που έπρεπε να κάνω. Το "θέλω" μου είναι πιο σημαντικό από το "πρέπει". Γιατί μην ξεχνάμε: ΚΑΝΟΥΜΕ ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΜΑΣ ΑΡΕΣΕΙ. Κανείς δεν μας υποχρεώνει και είναι αυτό που θα συνεχίσω να κάνω και μετά το UTMB.