Η ευθύνη της διοργάνωσης αγώνων σε βουνό

Με εμπειρία από διοργάνωση 13 αγώνων βουνού μικρής / μέσης διάρκειας και συμμετοχής σε πολλούς άλλους τα τελευταία 5 χρόνια, τολμώ να συντάξω αυτό το κείμενο για τις ευθύνες και τις υποχρεώσεις που συνοδεύουν κάθε τέτοιο εγχείρημα, από την πλευρά του διοργανωτή.

Όσα γράφω, μπορεί να βρίσκουν αρκετούς αντίθετους, αλλά αν προκληθεί κάποια συζήτηση, μόνο καλό μπορεί να είναι το αποτέλεσμα, αρκεί να είναι σε καλοπροαίρετη βάση. Όπως έτσι είναι και η λογική του κειμένου μου. Δεν διεκδικώ το αλάθητο ούτε ότι είμαι ο πιο έμπειρος εκ των διοργανωτών. Απλά είπα να περάσω σε μορφή κειμένου τις μέχρι τώρα εμπειρίες μου. Σε κάθε περίπτωση, η αυτορύθμιση είναι απείρως καλύτερη από την επέμβαση άσχετων παραγόντων (όπως τα ΜΜΕ ή νομοθετικές παρεμβάσεις) που θα ακολουθήσει αν γίνει κάτι κακό.

Αρκετά με τα "εισαγωγικά".

Πάντα με ξένιζε η αποστροφή πολλών διοργανωτών την ώρα που τερμάτιζα έναν αγώνα βουνού: "Ήταν πολύ δύσκολος ε;"...!!! Η συχνότητα που ακούγεται αυτό, σε συνδυασμό με την τακτική της σύγκρισης με άλλους γνωστούς αγώνες βουνού (όπως ο Μαραθώνιος του Ολύμπου), με άφηνε με μία απορία: Μα τρέχουμε για να ξεποδαριαστούμε, ή για να χαρούμε την προσπάθεια, τα τοπία και την συντροφικότητα (ή την μοναξιά) του αγώνα; Φυσικά δεν αντιλέγω ότι ένας αγώνας με υψηλό δείκτη τεχνικής δυσκολίας θα αφήσει πιο έντονες μνήμες, λόγω των οριακών συνθηκών που φτάνει ο συμμετέχων. Ωστόσο, οι διοργανωτές με ποια κριτήρια σχεδιάζουν έναν αγώνα; Η επανάληψη της ερώτησης που έγραψα λίγο πριν, δείχνει ότι ένα βασικό κριτήριο είναι απλά το πόσο "ηρωικό" ή δύσκολο είναι το εγχείρημα, είτε από πλευράς υψομετρικών, είτε από πλευράς τεχνικού τερέν.

Ο διοργανωτής ενός αγώνα βουνού, στέλνει 100-200-600 δρομείς να καλύψουν μία απόσταση σε μονοπάτια, φαράγγια και κορυφογραμμές, Αυτό προφανώς περιέχει κάποιες δυσκολίες και κάποια ρίσκα. Το επίπεδο αυτών είναι ένα θέμα, το κατά πόσο αυτά είναι υπολογισμένα και αναγνωρισμένα είναι ένα άλλο θέμα! Το βουνό είναι ανίκητο κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες. Οι διοργανωτές οφείλουν να γνωρίζουν ΑΠΟΔΕΔΕΙΓΜΕΝΑ τις συνθήκες κάτω από τις οποίες η διαδρομή που έχουν επιλέξει για τον αγώνα τους είναι σε αρμονία με το βουνό και δεν πάει να το "νικήσει". Οι διαδρομές των αγώνων δεν βάζουν τους δρομείς σε θέση "ανταγωνιστική" προς το βουνό και τις δυσκολίες του. Τους βάζουν σε αρμονία και ροή μέσα σε αυτό. Γνώση σημαίνει ότι ο υπεύθυνος του αγώνα ΖΕΙ το βουνό που χρησιμοποιεί στον αγώνα του, κάτω από πολλές διαφορετικές συνθήκες και γνωρίζει τον χαρακτήρα του και τις ομορφιές του. Σε αυτή τη γνώση περιλαμβάνω:

• πως εκδηλώνονται οι διάφορες καιρικές συνθήκες
• που δημιουργούνται φυσικές δυσκολίες και ανάλογα με τον καιρό
• που μπορεί να υπάρχει παγίδα - απρόοπτο
• ποιες είναι οι φυσικές / ιστορικές "ροές-διαδρομές" των ανθρώπων και των ζώων πάνω στο βουνό
• λύσεις σε περιπτώσεις κακών καρικών συνθηκών
• τα όρια χρήσης του βουνού (πλήθος που μπορεί να δεχτεί, τεχνικό επίπεδο δρομέων που θα συμμετάσχουν, δυνατότητες προσβάσεων με μέσα διάσωσης)
• διαδρομή που δίνει το συναίσθημα του επιτεύγματος στον συμμετέχοντα (άλλο να ανεβοκαταίβεις την ίδια πλαγιά 4 φορές μόνο και μόνο για αν "βγει" η απόσταση και τα υψομετρικά και άλλο να διασχίσεις έναν όγκο)

Όταν μία διοργάνωση θέτει σε υψηλότερο επίπεδο τα θέματα, τεχνικής δυσκολίας, ομορφιάς και δημοσιότητας σε σχέση με την πραγματική γνώση που αφορά τον χαρακτήρα του βουνού, τότε δημιουργεί συνθήκες που μπορεί να εξελιχθούν άσχημα για τον αγώνα. Ο φετινός χειμώνας είναι ένα ιδανικό παράδειγμα: Τα περισσότερο βουνά της Ελλάδας, δέχτηκαν πολύ μεγαλύτερες ποσότητες χιονιού και για μεγαλύτερη διάρκεια από ότι συνήθως. Αυτό θα έπρεπε να οδηγήσει τους διοργανωτές σε επανεξέταση των ημερομηνιών των αγώνων τους, και πιθανά σε μικρές αναβολές (15 ημέρες είναι υπέρ αρκετές για να "συναντήσουν" συνθήκες παρόμοιες με τις υπόλοιπες χρονιές). Επίσης όταν πλησιάζοντας στην ημέρα του αγώνα υπάρχει πρόβλεψη για καιρικές συνθήκες που μπορεί να αλλάξουν τον χαρακτήρα του βουνού για τους δρομείς που καλούνται να το διασχίσουν, τότε πρέπει να υπάρχει αντίστοιχος σχεδιασμός προκαταβολικά. Θυμίζω σε όλους το παράδειγμα της διοργάνωσης του UTMB 2011 που έχοντας μάθει από το λάθος της περασμένης χρονιάς (το 2010 έστειλε τους αθλητές να "νικήσουν" τις καιρικές συνθήκες... και έφτασε σε ανεξέλεγκτες καταστάσεις), το 2011 όταν παρουσιάστηκε καιρικό πρόβλημα είχε έτοιμες εναλλακτικές που σεβάστηκαν το βουνό και ταυτόχρονα εξασφάλισαν τους συμμετέχοντες στο σύνολό τους. Υπήρξε προσαρμογή που είχε βασιστεί σε γνώση.

Με βάση τα παραπάνω, κάθε διοργανωτής πρέπει να μπορεί να:

• Θέτει προδιαγραφές τεχνικής κατάρτισης και φυσικής ικανότητας των συμμετεχόντων δρομέων για τον αγώνα του
• Θέτει ανάλογες προδιαγραφές υποχρεωτικού εξοπλισμού
• Προετοιμάζει εναλλακτικές διαδρομές
• Προετοιμάζει έκτακτες παρεμβάσεις (όπως μπορεί να είναι ένας επιπλέον σταθμός υδροδοσίας ή μία επέμβαση στην σήμανση της διαδρομής π.χ. λόγω κακής ορατότητας)
• Σχεδιάζει αποστολές πρώτων βοηθειών και διάσωσης
• Μεταθέτει των αγώνα αν κριθεί αναγκαίο
• Να αξιολογεί τους πόρους και τις υποδομές που έχει στην διάθεσή του για την σωστή υλοποίηση του αγώνα τόσο εντός προδιαγραφών όσο και σε πιο οριακές συνθήκες.
• Να εξασφαλίζει στο 100% την διαθεσιμότητα των πόρων του με βάση το σχέδιο του (δεν γίνεται να "λείπει" κανείς και τίποτα από την "μάχη" τη ώρα που διεξάγεται ο αγώνας)

Όλα τα παραπάνω (και πιθανά ακόμα και άλλα που μου διαφεύγουν αυτή τη στιγμή), είναι προτεραιότητες ανώτερες από στοιχεία όπως: πιθανή δυσαρέσκεια των δρομέων που συμμετέχουν, δυσαρέσκεια χορηγών ή αρνητική δημοσιότητα κλπ.

Πέραν των παραπάνω, υπάρχει ένα ακόμα επίπεδο ευθύνης του διοργανωτή, απέναντι στο άθλημα και την κοινότητά του: Οφείλει να δημιουργεί συνθήκες που δεν θα δυσφημίσουν το άθλημα και τους αθλητές του. Και αναφέρομαι στην πιθανότητα ατυχήματος που θα "σημαδέψει" την κοινότητα των δρομέων βουνού (μια και αυτό είναι το θέμα εδώ). Σημειώνω εδώ ως παράδειγμα το ατύχημα που έγινε στον Λούσιο τον Μάιο του 2007 και την μορφή που αυτό πήρε στα ΜΜΕ (αγγίζοντας δραστηριότητες όπως το rafting, το canyoning και την πεζοπορία),

Στο πρόσφατο παράδειγμα της Ζήριας, όπου πέρυσι είχε δημιουργηθεί πρόβλημα με τον καιρό, φέτος υπήρχε σαφής καιρική πρόβλεψη για καταιγίδες. Επίσης η Ζήρια διατηρούσε ποσότητες χιονιού παραπάνω από τις συνηθισμένες για την εποχή. Η εκ νέου απρόοπτη διακοπή του αγώνα ίσως θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί αν είχε σχεδιασθεί εναλλακτική διαδρομή. Φυσικά η διοργάνωση του αγώνα πήρε την σωστή απόφαση την δεδομένη στιγμή αφού οι προδιαγραφές δεν ήταν τέτοιες που θα έδιναν ασφάλεια στους δρομείς στην αρχικά σχεδιασμένη διαδρομή. Άλλο όμως η έκτακτη αντιμετώπιση του προβλήματος και άλλο ο σχεδιασμός με βάση τις προβλεπόμενες συνθήκες. Η πρόγνωση ήταν ξεκάθαρη και το βουνό έχει τον δικό του χαρακτήρα που φυσικά δεν αλλάζει! Και φυσικά οι δρομείς πρέπει να ξέρουν τι διαφοροποιήσεις μπορεί να προκύψουν.

Επιστρέφοντας στο θέμα "ηρωικότητας" ενός αγώνα που έγραψα στην αρχή, θα βάλω την άποψή μου σε μία φράση: Διοργανωτική επιτυχία είναι όταν οι αθλητές νιώθουν την ικανοποίηση της προσπάθειας και του επιτεύγματος (ενίοτε και "ηρωικής") αλλά αυτό να έχει γίνει με βάση τον σχεδιασμό του "σκηνοθέτη" - διοργανωτή! Αυτή είναι η πρώτη υποχρέωση του υπεύθυνου κάθε αγώνα βουνού. Τα απρόοπτα που μπορούσαν να αποφευχθούν, αλλά δεν αποφεύχθηκαν είναι ένδειξη διοργανωτικής αποτυχίας. Και κανείς διοργανωτής δεν πρέπει να θέλει να μπει στην θέση να αποδείξει ότι μπορούσε ή δεν μπορούσε να αποφύγει κάτι...

Είναι πολύ δύσκολο να περάσει κάποιος στην οργανωτική πλευρά των αγώνων. Ας γίνεται με σεβασμό (ή μετά φόβου και γνώσης όπως λέγεται) τόσο στην μορφή όσο και την κοινότητα του αθλήματος.

My story to a 2:44 Barcelona marathon in 2012

I thought I should share my experience and plan for a personal best of 2:44:30 at the 2012 Barcelona Marathon. Hope this is usefull for runners of all levels.

Start with a small intro:
I 've been a runner for 6 years more or less. During this period I have completed several marathons, countless smaller distance events, and a dozen or more ultra distance runs (2x100milers included). Since I am a working man as well, I have learned to make the most of my training, and on top keep my running mojo alive an kicking. I must admit that no injuries have bothered me all these years. My marathon achievements timeline is like this:

• 2007 - Athens Classic marathon (one of the toughest official marathon routes): 3:20
• 2008 - Athens Classic marathon: 3:10
• 2009 -  Pafos marathon in Cyprus: 3:05, Athens Classic marathon: 3:05
• 2010 - Rotterdam marathon: 2:56, Athens Classic: 2:56
• 2011 - Thessaloniki marathon: 2:49
• 2012 - Barcelona marathon: 2:44

 I have no coach and never had one. I am running all distances and usually I participate to more than 10 events per year (all inclusive, some triathlons as well). I was born in 1971 (making me 41 years old at the time of this article).

Basic principles
Barcelona Marathon 2012 took place on 25th of March. I started my preparation in mid November (a bit more than 4 months to prepare), with a goal to improve b 3-4 minutes my achievement of 2011 at Thessaloniki marathon (2:49). Before starting my training plan, I had a period of 6 months in which I was preparing for an Ironman and a 100miler on the mountains. Basically I was with zero speedwork for 5 months (before November 2011), while I had huge milleage at very slow pace (training for my 100miler).

My job is an office work of 9-11 hours per day, 5 days per week. I am married with no children. My time is quite limited, but I really enjoy running and training. I read a lot of sports books, and I like to try and test new things on my training plan. Pilars of my training:

• Avoid injuries
• Enjoy as much as possible
• Make the most of my limited training time (effective training)

The plan
My plan was based on these priciples:

1. Consistent interval training with "tunnel vision" effort, 2 times per week (followed by focused 30minutes of stretching)
2. Surprisingly slow long runs
3. 4 days per week with morning - evening runs (double workouts)
4. One easy day per week, one easy week per month
5. Core strength training 4 times per week (abs, back)
6. Leg strength for 7 weeks at the start of the preparation period
7. Monitoring body weight and trying to lose as much as possible from the extra kilos added during the annual off-period.

Points 1,2 above are the most crucial as I came to understand over the previous years but especially this year. No mercy on the intervals! These are usually the less popular runs and usually unpleasant ones. When I do my interval sessions, I have one thing in mind: They are "expensive" for my mentality, so better make them count! Also the slow runs were done at approximately 1min to 1:10 slower than my target race pace. Meaning that I was running at 5:00 - 5:15 per kilometer, which felt really slow for me. But... if I push a bit more, then even though I am ok during this run, it takes longer to recover for my next session! And of course, there is no gain in going 4:40 instead of 5:05 per kilometer! So ... why go faster?

The double workouts helped in the sense, that the evening run, was always on heavy legs. This is good for getting used to running while tired.

Abs and back excersises help technique, stability and eficiency in style. They are the easiest way to improve performance, yet I see very few people doing them!

Leg strength at the early part of the period, involved balanced routines for all the leg. Quads, hamstrings, calves, glutes.

My milleage per week, never exceeded 120km and never went below 70km (except during tappering and sickness week).

Getting things done
A period of 4 months for preparation is the longest preparation period I have ever been through! Many things can go wrong!!! During this period I had one thing on my mind. Always look at the coming week and not further. If I was feeling slugish, I would exchange a hard session with an easier one, or even cancel. As long as this is a limited incident, it does not affect the plan at all. And it makes me recover and feel better.

I am using Training Peaks online service to keep track of my workouts. When I am running I do not pay attention to my watch. I do not care at all about heart rate or pace. But I record everything so that I can review later my workout. Especially for the interval sessions, I think it is important always to review the data so that I can pin point (mostly based on heart rate data) if I have been trying as hard as I should during all the intervals. Training Peaks, is the best platform I have seen so far, and I have tried a few! They have some excellent features (for members only) that evaluate the stress that each session is imposing on your body, the long term load according to your training (based on volume as well as intensity), and finally an indication of the fitness level! The diagram of my preparation period is presented in the picture below.

The blue line indicates my accumulated training load according to the training stress score per day. The purple line indicates the tiredness and stress accumulated in my body. The orange line represents the training stress balance, or for simplicity how fresh I am at a given time. For top performance, TSB should be either "0" or slightly positive, and the purple line should either "0" or negative.

Overall in this period, I executed 20 interval sessions with distances ranging from 400m to 1000m and usually 7 repetitions going up to maximum 10. I did almost every week a non stop, easy going long run ranging from 21km to 34km with some uphill in them. Included two half marathon distance races in early February and early March (bit displaced my "test race 2" in the chart). Early to mid February had to slow down due to illness. But there was no stress. My intervals were going well and had no injuries. So nothing could make me feel stressed, even a 10 day fall back.

From starting line to finish line

With 25th of March approaching, I started to cool down my training. I have noticed from past experience, that when I take a "low" week, usually I feel really fresh from the mid of the following week. So there is an obvious delay. So I applied this to my tappering for the marathon. My really low week was the week before the race-week. I rested a lot, and did less interval sessions. On race week, I did almost every day short runs of 5-7k and one 5x intervals session. So I arrived at the start line fresh, but also strong without sacrificing my fitness. Training Peaks helped a lot in this direction as well. I included a bit of mountan biking these last 10 days as well, as a low stress but excellent aerobic exercise. My target was a 2:45-2:46 finish time.

So on 25th of March I stood at the start line happy and strong. The weather was on the hot side with 18degC early in the morning expecting to go to 20-21degC at the later stages of the marathon. The route is a slightly hilly one with about 280m of total accumulated ascent. My race plan was to take advantage of the cooler temperature of the morning and push it a bit more in the first half. This was not a race for negative split for me. I passed the half marathon in 1:19:07 and was feeling good, but I knew that the sun and the heat would take their toll eventually. At the 27th km I saw some runners suffering from stomach problems, and we were already at 20degC and out in the open part of the route, next to the beach front. The next 10k were exposed to the sun, with light head wind and temperature rising. Till the 29th km, I was on track for a 2:41 marathon. But it was then that I decided to secure my race since I was seeing more and more runners around me sufering from the heat. I would be very happy to go faster than my plan. So I settled to a comfortable pace, a bit lower than in the early stages of the race. Till then I was at 3:48 min/km. Then I fell back to to 3:55 min/km. The last 2km to the finish line are uphill in this race, so eventually I run these at 4:10 min/km, which was my slowest kilometer in the race. I never went faster than 3:30 and never slower than 4:10 per kilometer. When I crossed the finish line, my legs were tired but not in pain, the clock was at 2:44:30 and I was happy! There were more than 17.000 runners in this marathon. I passed the 5th kilometer 123rd, the half marathon 119th and finished 121st. I think I had a good plan.

The organization is top notch. I would dare say that it was the best orgnized event I have ever run. The route is not a really fast one, since it has some ups and downs and the hot weather possibility is very likely! One thing that I know that affects me a lot, is the heat.

Looking forward for my next marathon in 2013 with a goal to break the 2:40 mark. Staying healthy and running happily is the only way to this.

Enjoy your training.

RunBlog: Η Ελληνική συμμετοχή στο UTMB 2011

Το UTMB ως αγώνας 100 μιλίων έχει γίνει κάτι σαν άτυπο παγκόσμιο πρωτάθλημα για τους δρομείς υπεραντοχής βουνού σε όλη τη Γη. Και το 2011 οι Έλληνες δρομείς είχαν μία πολυάριθμη συμμετοχή μεταξύ των 62 χωρών που εκπροσωπήθηκαν στον αγώνα. Συγκέντρωσα λοιπόν κάποια στατιστικά στοιχεία για να αναλύσω όσο γίνεται καλύτερα αυτή τη χρονιά, αλλά και να συγκρίνω με το 2009 που υπήρξε μία χρονιά με παρόμοια χαρακτηριστικά (εκτός των καιρικών φαινομένων) από πλευράς συμμετοχών.  Το 2010 δεν μπορεί να αποτελέσει μέρος αυτής της διαδικασίας λόγω της μορφής που πήρε ο αγώνας μετά τις ακυρώσεις και αλλαγές.

Στον αγώνα του UTMB 2011 συμμετείχαν 19 Έλληνες από 20 εγγεγραμμένους και τερμάτισαν στο Chamonix οι 8. Άρα έχουμε ένα ποσοστό τερματισμών 42,1%. Στο σύνολο των συμμετοχών του UTMB 2011 είχαμε τερματισμούς για το 47,74% του συνόλου. Επομένως ένα πρώτο άμεσο συμπέρασμα είναι ότι η Ελληνική αποστολή ήταν κάτω του μέσου όρου σε τερματίσαντες. Δεν θα πάω στο θέμα σύγκρισης ανά φύλο γιατί σε αυτό το κομμάτι δυστυχώς δεν υπάρχει νόημα. Η πολύ καλή προσπάθεια της Γεωργίας Μήτσιου αποτελεί φωτεινή αξιοθαύμαστη εξαίρεση για το γυναικείο φύλο.

Συγκρητικά αναφέρω ότι το 2009 είχαμε 15 συμμετοχές Ελλήνων δρομέων εκ των οποίων οι 2 εγκατέλειψαν. Ποσοστό τερματισμών: 86%. Το 2009 το UTMB είχε γενικό ποσοστό τερματισμών ήταν 62%. Άρα το 2009 οι δρομείς μας είχαν πετύχει καλύτερο ποσοστό από το γενικό. Η επίδραση των καιρικών φαινομένων φαίνεται ακριβώς στα δύο ποσοστά των γενικών τερματισμών (2009 = 62%, 2011 = 47,4%). Αλλά η εμφανής διαφορά των δύο Ελληνικών αποστολών είναι τέτοια που δεν αρκεί να εξηγηθεί προφανώς από τις δυσμενείς καιρικές συνθήκες του 2011.

Ανά ηλικιακό group τα στοιχεία συμμετοχών του 2011, σε σύγκριση και με την κατανομή του συνόλου των συμμετοχών, έχουν ως εξής:

	ES (18-22)	SE (23-39)	V1 (40-49)	V2 (50-59)	V3 (60-69)	V4 (70+)
UTMB total	0,18%	32,2%	44,4%	19,4%	3,3%	0,2%
GR total	0%	36,8%	42,1%	10,5%	10,5%	0%

(δεν έχω συμπεριλάβει την μία γυναικεία Ελληνική συμμετοχή αφού στατιστικά δεν στέκει)

Η Ελληνική ομάδα κινήθηκε πάνω κάτω στα ίδια επίπεδα με τις γενικές συμμετοχές του UTMB όσο αφορά τις ηλικίες. Οι διαφορές στα V2 και V3 είναι απλά στατιστική απόκλιση λόγω του μικρού αριθμού των αντίστοιχων Ελλήνων, αφού με 1 συμμετοχή παραπάνω ή παρακάτω αντίστοιχα σε αυτές τις κατηγορίες αυτόματα πηγαίναμε στα ίδια νούμερα με το σύνολο.

Ο μέσος χρόνος των finishers Ελλήνων για το 2011 είναι οι 37 ώρες και 36 λεπτά (έναντι 40:04 για το σύνολο των finishers), ενώ το 2009 ήταν 41 ώρες και 19 λεπτά (έναντι 39:49 για το σύνολο του 2009). Η διαφορά μεταξύ των χρόνων των finishers του 2009 και του 2011, είναι σχετικά μικρή για το σύνολο των αθλητών, αλλά για την Ελληνική ομάδα είναι τεράστια καθώς το 2011 είχε και 6 χιλιόμετρα μεγαλύτερη απόσταση! Είναι προφανές ότι οι Έλληνες δρομείς που τερμάτισαν, πραγματικά ανέβασαν "ταχύτητα" δρομικά! Ενώ στο σύνολο οι χρόνοι ήταν παραπλήσιοι, η δική μας ομάδα έτρεξε το UTMB 4 ώρες πιο γρήγορα από το 2009 κατά μέσο όρο.

Ένα στοιχείο που επιβεβαιώνει την πολύ μεγάλη βελτίωση των δρομέων μας είναι ότι αν βαθμολογήσουμε τους τερματίσαντες με βάση την μέθοδο που ακολουθώ στο Athens Mountains Cup (ο πρώτος παίρνει 200 βαθμούς, όλοι οι υπόλοιποι αθλητές που ακολουθούν, συγκεντρώνουν τόσους πόντους όσο το ποσοστό χρόνου που ήταν πιο αργοί από τον πρώτο), τότε το 2011 η Ελληνική ομάδα συγκεντρώνει συνολικά 569 βαθμούς με 8 τερματισμούς δηλαδή 71,1 ανά αθλητή που τερμάτισε, σε σύγκριση με τους 898 βαθμούς του 2009 που ήταν 69,1 ανά αθλητή. Θα μπορούσα να επεκτείνω την βαθμολογία και στους DNF αλλά νομίζω ότι η θα χαθούμε σε πολλούς αριθμούς, ενώ το μήνυμα προκύπτει άμεσα και από αυτά τα στοιχεία.

Το 2011 υπήρχαν 9 πρωτοεμφανιζόμενοι μεταξύ των 19 Ελλήνων δρομέων (47,3%), ενώ το 2009 ήταν αντίστοιχα 12/15 (80%). Πρωτοεμφανιζόμενο θεωρώ όποιον δρομέα δεν έχει κάνει κάποιον αγώνα εκ των UTMB, CCC, TDS στο παρελθόν. Η εμπειρία οδήγησε σε πιο γρήγορους χρόνους, αλλά και πιο πολλές εγκαταλήψεις!

Σε σχέση με τις εγκαταλήψεις των δρομέων μας, τα σημεία που παρέδωσαν τον αριθμό τους ήταν τα ακόλουθα:
- Courmayeur: 2 εγκαταλήψεις (18,1%)
- La Fouly: 2 εγκαταλήψεις (18,1%)
- Col De La Seigne, Arnuva, Martigny, Lac Comnbal, Les Contamines, Trient, Saint Gervais: Από 1 εγκατάληψη (9%)

Για αυτά τα σημεία, επί του συνόλου των συμμετεχόντων, οι εγκαταλήψεις είχαν ως εξής:
- Courmayeur: 233 (9,8%)
- La Fouly: 280 (11,8%)

Κοιτάζοντας αυτά τα στοιχεία, η ερμηνεία που δίνω είναι ότι οι Έλληνες δρομείς δοκίμασαν τις δυνάμεις τους ρισκάροντας περισσότερο φέτος. Υπάρχει εμφανώς μεγαλύτερη εμπιστοσύνη και εμπειρία για τέτοιον αγώνα και γενικά οι δρομείς κινήθηκαν πιο γρήγορα το 2011 σε σχέση με το 2009. Ωστόσο... οι εγκαταλήψεις ήταν δυσανάλογα πολλές ακόμα και αν σκεφτούμε τις επιπτώσεις των καιρικών συνθηκών.

Προκύπτει λοιπόν το συμπέρασμα για τον τρόπο προσέγγισης του UTMB: Αν είναι αυτοσκοπός ο τερματισμός τότε πρέπει ο δρομέας να μπει στον αγώνα πολύ ήρεμα και επιφυλακτικά και να κινηθεί πιο κάτω από τις δυνατότητές του, ειδικά στο πρώτο μισό του αγώνα. Αλλά όσο αυξάνει η εμπειρία, τόσο υπάρχουν περιθώρια για βελτίωση και πιο καλές επιδόσεις. Το 2011 κατά την γνώμη μου ήταν μία καλή χρονιά, καθώς οι δρομείς μας δοκίμασαν και να αντιμετωπίσουν τον αγώνα ως μία εκδήλωση μεγάλης απόστασης και όχι σαν έναν γολγοθά που αποπνέει δέος! Επίσης προσέθεσαν εμπειρίες, ακόμα και όσοι εγκατέλειψαν και σίγουρα στο μέλλον θα δούμε καλύτερα αποτελέσματα τόσο σε επίπεδο ποσοστού τερματισμών όσο και επιδόσεων.

Το κοινό των μεγάλων αποστάσεων βουνού, χρειάζεται εμπειρίες από τέτοιους αγώνες και στην Ελλάδα αυτή τη στιγμή υπάρχουν μόνο 2 διοργανώσεις. Εμπειρίες για τέτοιους αγώνες χτίζονται όταν η μέση διάρκεια τερματισμού είναι πάνω από 18 ώρες. Πρέπει να στηθούν διοργανώσεις με βιώσιμη φόρμουλα έχοντας ως δεδομένο ότι το πλήθος των συμμετοχών θα είναι της τάξης των 70-110 δρομείς.